« ری را »
« ری را » ... صدا میآيد امشب
از پشت ِ « کاچ »[1] که بند آب [2]
برق ِ سياهتابش ، تصويری از خراب
در چشم میکشاند .
گويا کسیست که میخواند ...
امّا صدای ِ آدمی اين نيست .
با نظم ِ هوشربايی من
آوازهای ِ آدميان را شنيدهام
در گردش ِ شبانی سنگين ؛
ز اندوههای ِ من ،
سنگينتر .
و آوازهای ِ آدميان را يکسر
من دارم از بر .
يکشب درون ِ قايق دلتنگ ،
خواندند آنچنان ؛
که من هنوز هيبت ِ دريا را ،
در خواب میبينم .
« ری را » . « ری را » ...
دارد هوا که بخواند ، [3]
در اين شب ِ سيا .
او نيست با خودش ،
او رفته با صدايش امّا ؛
خواندن نمیتواند .
---------------1331 [4]
&
مجموعهی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . ابوالقاسم جنّتی عطائی . ص 336 .
مجموعهی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج . سيروس طاهباز ، ص 505 .
از نيما تا بعد ( برگزيدهای از شعر ِ امروز ِ ايران ) . به انتخاب ِ فروغ فرّخزاد . به اهتمام ِ مجيد روشنگر . انتشارات ِ مرواريد . چهارم ، 1363 ؛ ص 34 .
?
[1] کاچ : قطعهی ِ کوچک ِ جنگل در ميان ِ مزارع [ يادداشت ِ ابوالقاسم جنّتی . مجموعهی ِ اشعار ، ص 336 ]
[2] به دو صورت میتوان خواند : بندآب / بند ِ آب . چون نمیتوانم مطمئن باشم که نيما به چه صورت میخوانده ، نشانهی ِ اضافه نياوردم . به ديکلمهی ِ شاملو هم متأسّفانه دسترسی ندارم ( قرار بوده دوستی سیدی ِ آن را برايم بياورد ، که هنوز نياورده . به حافظه هم اعتمادی نيست ؛ اگرچه ) ، فکر میکنم شاملو « بند ِ آب » خوانده .
[3] در کتاب ِ « از نيما تا بعد » ( مجموعهای از اشعار ِ نيمايی ، به انتخاب ِ فروغ ، ص 34 ) : دارد هوای ِ آن که بخواند .
[4] تاريخ ، از مجموعهی ِ طاهباز ؛ ص 505 .
Tuesday, June 20, 2006
Sunday, June 18, 2006
خانهام ابریست
خانهام ابریست
خانهام ابریست
يکسره روی ِ زمين ابریست با آن .
از فراز ِ گردنه خرد و خراب و مست ،
باد میپيچد .
يکسره دنيا خراب از اوست ،
و حواس ِ من !
آی نیزن که تو را آوای ِ نی بردهست دور از ره ، کجايی ؟
خانهام ابریست امّا ،
ابر بارانش گرفتهست .
در خيال ِ روزهای ِ روشنم کز دست رفتندم ،
من به روی ِ آفتابم ،
میبرم در ساحت ِ دريا نظاره .
و همه دنيا خراب و خرد از باد است ،
و به ره نیزن که دايم مینوازد نی ، در اين دنيای ِ ابر اندود ،
راه ِ خود را دارد اندر پيش .
---------------... [1]
&
مجموعهی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . ابوالقاسم جنّتی عطائی . ص 339 .
مجموعهی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج . سيروس طاهباز ، ص 504 .
?
[1] در هيچيک از دو مجموعه ، اين شعر تاريخ ندارد ؛ امّا در مجموعهی ِ کامل ِ اشعار ( طاهباز ) ، در ميان ِ سرودههای ِ سال ِ 1331 آمده .
خانهام ابریست
يکسره روی ِ زمين ابریست با آن .
از فراز ِ گردنه خرد و خراب و مست ،
باد میپيچد .
يکسره دنيا خراب از اوست ،
و حواس ِ من !
آی نیزن که تو را آوای ِ نی بردهست دور از ره ، کجايی ؟
خانهام ابریست امّا ،
ابر بارانش گرفتهست .
در خيال ِ روزهای ِ روشنم کز دست رفتندم ،
من به روی ِ آفتابم ،
میبرم در ساحت ِ دريا نظاره .
و همه دنيا خراب و خرد از باد است ،
و به ره نیزن که دايم مینوازد نی ، در اين دنيای ِ ابر اندود ،
راه ِ خود را دارد اندر پيش .
---------------... [1]
&
مجموعهی ِ اشعار ِ نيما يوشيج . ابوالقاسم جنّتی عطائی . ص 339 .
مجموعهی ِ کامل ِ اشعار ِ نيما يوشيج . سيروس طاهباز ، ص 504 .
?
[1] در هيچيک از دو مجموعه ، اين شعر تاريخ ندارد ؛ امّا در مجموعهی ِ کامل ِ اشعار ( طاهباز ) ، در ميان ِ سرودههای ِ سال ِ 1331 آمده .
Subscribe to:
Posts (Atom)